Αλέκος Αλεξανδράκης
| Αλέκος Αλεξανδράκης | |
|---|---|
 Ο Αλέκος Αλεξανδράκης | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 27 Νοεμβρίου 1927 Αθήνα |
| Θάνατος | 8 Νοεμβρίου 2005 Αθήνα |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος του πνεύμονα |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός θεάτρου (από 1949) σκηνοθέτης κινηματογράφου ξιφομάχος ηθοποιός ταινιών (από 1949) θεατρικός σκηνοθέτης ηθοποιός τηλεόρασης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αλίκη Γεωργούλη (1956–1960) |
| Σύντροφος | Έλλη Λαμπέτη (έως 1949) Νόνικα Γαληνέα (1969–1990) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης (27 Νοεμβρίου 1928 - 8 Νοεμβρίου 2005) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη ενώ από νωρίς καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ. Με τη νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961) βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Πρώιμα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν[1] και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Το αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού.[2] Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στις ΗΠΑ.[3] Μία παράσταση του Καρόλου Κουν με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη του άλλαξε τη ζωή. Παράλληλα, ο φίλος του και ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή.[3] Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο (Ελλάδα) και πέρασε πρώτος.
Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Εκείνη την εποχή, η Κατερίνα Ανδρεάδη έψαχνε για έναν ζεν πρεμιέ για το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια. Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού, και πήρε τον ρόλο.
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θέατρο στις 9 Ιουλίου του 1949 και άφησε καλές εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό, με τον Αιμίλιο Χουρμούζιο να γράφει στην Καθημερινή: "Παρουσιάστε Όπλα! Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο". Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποιμένα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο.[4] Την ίδια κιόλας χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Δύο κόσμοι, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.[5] Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής.
Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και είχε για τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και ταινίες, όπως ο Θρίαμβος (1960) με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και η νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της αρχικά απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής, για να κυκλοφορήσει μετά από καιρό μια λογοκριμένη έκδοση της ταινίας. Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.
Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι οι εξής: Ο Βαφτιστικός, Στέλλα, Το νησί των γενναίων, Ραντεβού στην Κέρκυρα, Δεσποινίς διευθυντής, Δάκρυα για την Ηλέκτρα, Όμορφες μέρες, Η κόμησσα της Κέρκυρας, Η Μαρία της σιωπής, Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο και Τα παιδιά της χελιδόνας.
Στο θέατρο υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων είναι οι: Παράξενο ιντερμέτζο, Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Μαντάμα Μπατερφλάι, Η γυναίκα με τα μαύρα, Τέσσερα δωμάτια με κήπο, Έγκλημα και τιμωρία, Τα μεγάλα χρόνια και Ο γλάρος. Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ' όπου είχε ξεκινήσει.
Επίσης, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Ο Παράξενος Ταξιδιώτης, που προβλήθηκε από την ΕΙΡΤ το 1972-73, γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία σε βαθμό να οδηγήσει την αντίπαλη σειρά, Ο Άγνωστος Πόλεμος, στο τέλος της. Το 1976 επέστρεψε στην τηλεόραση με την μεταφορά του μυθιστορήματος Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση στην ΥΕΝΕΔ. Το 1979 προβλήθηκε η σειρά Οι μυστικοί αρραβώνες του Γρηγορίου Ξενόπουλου με τεράστια επιτυχία-αναδείχθηκε το δημοφιλίστερο πρόγραμμα της περιόδου. Μετά από μια περίοδο αποχής -και αφού μεσολάβησε η σειρά Ξενοδοχείο, που δεν συγκέντρωσε την αναμενόμενη τηλεθέαση- επέστρεψε με σειρές όπως: Ο Χαρτοπαίχτης, Ξενοδοχείο Αμόρε, Τμήμα ηθών, Οι δικηγόροι της Αθήνας, Ανατομία ενός εγκλήματος, Η αίθουσα του θρόνου, Να με προσέχεις και άλλες.
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είχε δεσμό για περίπου έξι μήνες με την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία.[6]
Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα.[7] Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι ο δεύτερος με την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού.[8] Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη.[9] Μαζί ανέβασαν το Πικ-νικ στο θέατρο Γκλόρια της Πλατείας Αμερικής, ενώ συμμετείχαν από κοινού σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν το 1964 με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Βάσια και μία κόρη, τη Γιοχάνα.[10][11] Το 1969 οδηγήθηκε και αυτός ο γάμος σε διαζύγιο, αφού ο Αλεξανδράκης είχε στο μεταξύ ερωτευτεί τη Νόνικα Γαληνέα, την οποία γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν. Με τη Γαληνέα χώρισαν το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέσης.[12]
Πολιτική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλεξανδράκης ήταν μαχητικός αριστερός[13][14][15] και πολλές φορές οι προοδευτικές απόψεις του είχαν προκαλέσει διαμάχες στους κύκλους της τέχνης και της κοινής γνώμης, όπως όταν είχε στηρίξει τον Μανώλη Γλέζο τη δεκαετία του 1960. Σε διάφορες συνεντεύξεις του έχει σχολιάσει την πολιτική, την αριστερά, τη δεξιά, αλλά και την ΕΠΟΝ.[16]
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου. Το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.[7] Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005 έπειτα από πολυετή αντιμετώπιση καρκίνου.[17]
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κινηματογραφικές ταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τηλεοπτικές σειρές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος | Κανάλι |
|---|---|---|
| 1972 | Ο παράξενος ταξιδιώτης | ΕΙΡΤ |
| 1973 | Χωρίς ανάσα | |
| 1978 | Γιούγκερμαν | ΥΕΝΕΔ |
| 1979 | Οι μυστικοί αρραβώνες | |
| 1981 | Ξενοδοχείο | |
| 1990 | Ο χαρτοπαίχτης | ΕΤ1 |
| 1990 | Ξενοδοχείο Αμόρε | MEGA |
| 1991 | Ο φόβος | ΕΤ2 |
| 1992 | Ανατομία ενός εγκλήματος | ΑΝΤ1 |
| 1993 | Πάθος | ΕΤ1 |
| 1994 | Δικηγόροι της Αθήνας | STAR |
| Παντρεμένοι ανύπαντροι | MEGA | |
| 1995 | Η φυλή των ανθρώπων | ΕΤ1 |
| 1998 | Η αίθουσα του θρόνου | MEGA |
| 1999 | Ταξίμ | ΕΤ1 |
| 2000 | Ο επισκέπτης | ALPHA |
| Να με προσέχεις | MEGA |
Βιντεοταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος |
|---|---|
| 1987 | Αντίστροφη πορεία |
Σκηνοθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος |
|---|---|
| 1960 | Ο θρίαμβος |
| 1961 | Συνοικία το όνειρο |
Θεατρικές παραστάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περισσότερες πληροφορίες για κάθε παράσταση εμφανίζονται ενεργοποιώντας τον σύνδεσμο που υπάρχει στο όνομα της κάθε παράστασης
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2003, σελ. 58
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2003, σελ. 62
- ↑ 3,0 3,1 Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2003, σελ. 62, Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.101
- ↑ Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ. 97
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2003 σελ. 64, 122
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ.Άγκυρα, Αθήνα, 2003 σελ.64-66
- ↑ 7,0 7,1 «Αλέκος Αλεξανδράκης». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2019.
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ.Άγκυρα, Αθήνα, 2003 σελ.86
- ↑ Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ.Άγκυρα, Αθήνα, 2003 σελ.86-87
- ↑ Γενεαλογικά στοιχεία της Βερένα Γκάουερ, στο www.myheritage.gr
- ↑ «Σπάνια vintage pic: Ο Αλέκος Αλεξανδράκης με τον κούκλο γιο του», αναφορά στα παιδιά του Αλεξανδράκη και φωτογραφία με τον γιο του, στον ιστότοπο www.eirinika.gr
- ↑ in.gr (5 Οκτωβρίου 2018). «Ο θυελλώδης έρωτας του Αλέκου Αλεξανδράκη με τη Νόνικα Γαληνέα». in.gr. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2019.
- ↑ «Αλέκος Αλεξανδράκης: Ένας επαναστάτης που αγαπούσε τις γυναίκες!». Newpost.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2016.
- ↑ «Αλέκος Αλεξανδράκης Archives - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ». ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2016.
- ↑ «Ο μεγάλος Αλέκος Αλεξανδράκης». Newsbeast.gr. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2016.
- ↑ ΜΛ. «Σαν σήμερα "έφυγε" ο Αλέκος Αλεξανδράκης». left.gr. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2016.
- ↑ «Έφυγε από τη ζωή ο Αλέκος Αλεξανδράκης». IN.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2005.
- ↑ «Χειροκροτήματα». tainiothiki.gr. Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ «Μια νύχτα στον παράδεισο (Ηθοποιοί)». tainiothiki.gr. Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Θεοδωρίδης, Στέλιος (19 Φεβρουαρίου 2023). «Movies-series». Texnologia. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ 21,0 21,1 «Αλίκη Βουγιουκλάκη - Α' Μέρος: όλα τα κουσούρια και οι αρετές των Ελλήνων, σε light συσκευασία του ενός». LiFO. 23 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Εξάρχου, Καλλιόπη (2021). Δωσίλογοι και μαυραγορίτες στον ελληνικό κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1940 έως και τη δεκαετία του 1970. Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 32.
- ↑ Delveroudi, Ελίζα Άννα Δελβερούδη /Prof Eliza Anna (1994-01-01). «1994 - Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ο ελληνικός κινηματογράφος». ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΜΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ. https://www.academia.edu/43072274/1994_%CE%9F_%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82.
- ↑ «Το φιλμ νουάρ στο ελληνικό σινεμά | Cityportal.gr». 30 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/806, ανακτήθηκε στις 2023-02-28
- ↑ «Το δόλωμα». tainiothiki.gr. Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ Frapress (14 Ιουνίου 2018). «4 παλιές ελληνικές ταινίες που στοίχειωσαν τα παιδικά μας χρόνια!». Frapress. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «Παπαφλέσσας, η επική υπερπαραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου με το δυσθεώρητο για την εποχή κόστος». Newsbeast. 24 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ IEFIMERIDA.GR, NEWSROOM (5 Ιανουαρίου 2021). «Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον ρόλο του Ιπποκράτη σε μια ταινία που λίγοι θυμούνται -Το απόσπασμα που έγινε viral λόγω κορωνοϊού». iefimerida.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αλέκος Αλεξανδράκης (Νυχτερινός Επισκέπτης) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)- Αλέκος Αλεξανδράκης (φιλμογραφία) στο Filmy: Cine DataBase
|