Πάβελ Κόχουτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πάβελ Κόχουτ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Pavel Kohout (Τσεχικά)
Γέννηση20  Ιουλίου 1928[1][2][3]
Πράγα[4][5]
Χώρα πολιτογράφησηςΤσεχία
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών τοιυ Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα[6]
Ιδιότητασυγγραφέας[1][5], σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας[5], δημοσιογράφος, ποιητής[5], μεταφραστής[5] και σεναριογράφος[5]
ΣύζυγοςAlena Vránová (1950–1952)[7], Jelena Mašínová (από 1970)[8] και Anna Kohoutová (1952–1960)
ΤέκναOndřej Kohout, d:Q107505383 και Tereza Boučková
Είδος τέχνηςμυθιστόρημα, θέατρο και epistolary fiction
Βραβεύσειςμετάλλιο Artis Bohemiae Amicis (7  Νοεμβρίου 2004), Gratias Agit (2008), Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Medal of Honor for the city of Vienna, Order of Honour (Upper Austria), Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (1977)[9], Franz Theodor Csokor Prize (1969)[10] και Austrian Decoration for Science and Art First Class (1998)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Πάβελ Κόχουτ (γεν. 1928 στην Πράγα) είναι Τσεχοαυστριακός συγγραφέας (έχει γράψει μυθιστορήματα και θεατρικά έργα) και ποιητής.

Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κόχουτ έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας το 1945. Στην πορεία άρχισε να αντιτίθεται στο καθεστώς και κατά τη διάρκεια της Άνοιξης της Πράγας, το 1969, υποστήριξε τους εξεγερμένους και μαζί με άλλους διανοούμενους προχώρησε στην ίδρυση μιας πολιτικής κίνησης με την ονομασία Χάρτα 77. Μαζί με τους ηθοποιούς Pavel Landovsky, Vlasta Chramostova και Vlastimil Tresnak δημιούργησαν μια θεατρική ομάδα και παρουσίασαν τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ σε σπίτια στην τσεχική πρωτεύουσα. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 ο Πάβελ Κόχουτ και η γυναίκα του ήταν διαρκώς υπο παρακολούθηση από την τσεχική κρατική ασφάλεια και επανειλημμένα έγιναν από μυστικούς πράκτορες απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Τελικά το 1978 του δόθηκε άδεια από το καθεστώς για να πάει στη Βιέννη προκειμένου να εργαστεί στο θέατρο για ένα χρόνο, όμως όταν ο Κόχουτ προσπάθησε να επιστρέψει στην Πράγα το καθεστώς αρνήθηκε να τον δεχτεί. Έτσι εγκαταστάθηκε στη Βιέννη και το 1980 πήρε την αυστριακή υπηκοότητα. Δέκα χρόνια μετά, και αφού είχε καταρρεύσει το καθεστώς στην Τσεχοσλοβακία επέστρεψε στην πατρίδα του και ξαναπήρε την τσέχικη υπηκοότητα, ενώ κράτησε παράλληλα και την αυστριακή. Σήμερα ζει και εργάζεται τόσο στη Βιέννη όσο και στην Πράγα.

Το θεατρικό έργο του Φτωχέ Φονιά (Poor Murderer), που βασίστηκε σε ένα έργο του Leonid Nikolaevič Andreev, παρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1976. Το 2003 συμμετείχε στη συγγραφή του μυθιστορήματος Global novel, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί και τα μυθιστορήματά του Η δήμιος, Χιονίζω, Ο άνθρωπος που δολοφονούσε χήρες.

Ελληνικές μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Katyne (Ένας θηλυκός δήμιος, 1970) : Τ.Καραϊσκάκη ("Οδυσσέας")
  • Napady svate Klary (Τα οράματα της Αγίας Κλάρας, 1982) : Κασελάκη ("Καρανάσης")

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. «Kohout, Pavel, 1928». (Αγγλικά) SNAC. w6pg3zh9. Ανακτήθηκε στις 18  Ιουλίου 2023.
  3. «Pavel Kohout». (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 8080. Ανακτήθηκε στις 18  Ιουλίου 2023.
  4. «AUT - Úplné zobrazení záznamu». (Τσεχικά) Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jk01061137. Ανακτήθηκε στις 18  Ιουλίου 2023.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 «Pavel Kohout». (Αγγλικά) The Fine Art Archive. 20385. Ανακτήθηκε στις 18  Ιουλίου 2023.
  6. (Αγγλικά, Τσεχικά, Σλοβακικά) Memory of Nations. kohout-pavel-1928. Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2022.
  7. www.lidovky.cz/nazory/pavel-kohout-hvizdala-svatba.A230728_093347_ln_nazory_rkj.
  8. «Kohoutová, Jelena». (Αγγλικά) COURAGE Registry. 1  Φεβρουαρίου 2019. 26938. Ανακτήθηκε στις 18  Ιουλίου 2023.
  9. «Österreichischer Staatspreis für Europäische Literatur». (Γερμανικά) Καγκελάριος της Αυστρίας. Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2009.
  10. «Biographie». Ανακτήθηκε στις 14  Ιανουαρίου 2020.

Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πάβελ Κόχουτ–Μια φωνή αντίστασης και δημοκρατίας, Βιβλιοθήκη, ένθετο εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 7 Απριλίου 2006

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]